Annem; kadın ve erkek milleti ile yaşadıklarımı anlamlandıramıyor. Hoş bende anlamlandıramıyorum. Onun zamanında böyle değilmiş ilişkiler. Birini sevdiysen onunla evlenirmişsin mesela, birini arkadaş olarak sevdiysen ömür boyu dostun olurmuş o kişi. Kadınlar birbirlerine kıskançlıkla yaklaşmazlarmış. Erkekler kullanmak için yaklaşmazlarmış. Gerçek sevgi varmış o zamanlar, samimiyet. Şimdi hiç birisi yok. Ne kadınların kadınlarla ilişkilerinde, ne kadınların erkeklerle ilişkilerinde. Herkes birbirini kullanmaya bakıyor. Boş vaktini değerlendirmeye bakıyor. Halbuki gerçek bir sevgi olsa bu insanlarla aramızda; onlara değer verip onlara özel vakitler ayırıp, gerçek duygularımızla onlarla birlikte olmamız gerekmez mi? Neden herkes kendine bir rol biçmiş, ben böyle olmalıyım diyor neden o kendi kendine biçtiği rolünü oynamak için yırtınıyor? Neden samimi değilsiniz?(yazar burada çığlıklarla bağırıyor) Neden insanları kullanıyorsunuz? Kullanamayınca da yalanlarınızı uyduruyorsunuz?! Ben yanlış bir zamana doğmuşum ne samimi dostlara sahibim(birkaçı hariç) ne de gerçek bir aşka. Belki de çoğu hata bende, belki de değil aslında tamamen bende. Vazgeçemiyorum, bana değer verildiğini düşünüyorum bazen, sonra bir bakıyorum ki aslında o değer değil, sadece karşımdaki kişinin yanımda olmasını istediğim için oluşan kendi içimde hissettiğim, onu mutlu edince onun yanında olunca sevileceğimi sandığım saçma bir düşünceyi değerli olmak sanmışım. Anneme göre insanlar çok değişmişler, bazen dediklerime inanmıyor bile yok artık o da mı diyor.
Benim kalbime göre samimi olan insanların yanında huzurluyum, o zaman bütün samimiyetsiz insanlardan uzak durmalıyım kadın ya da erkek. Ve vaktimi çalan ve benim kötü hissetmemi sağlayan ve aradığımda ulaşamadığım ve derdimi paylaşamadığım ve beni sevmeyen ama seviyormuş taklidi yapan ve arkamdan çevirdikleri işleri asla anlayamadığım ve birini bulup diğerini unutanlardan ve hep aldatanlardan ve benim hayatıma bana ya bana kalbime ruhuma hiç bir şey katamayan, ama hayatlarına çok şey kattığım, bensizliği yaşamaları gereken tüm insanlardan uzak durmalıyım, hem de çok uzak. Çünkü ben gerçek duygularımla hareket ediyorum sonunda üzülen ben oluyorum, çünkü ben sizin zamanınızda değil annemlerin zamanında yaşıyorum..
Gidiyorum ben samimi insanların olduğu yerlere...
