Sevdiğin birini kaybettiğinde o acı noktasından başka bir noktaya geçiyorsun. Bu anneni kaybettiğinde ise; içini yakan o acı donup kalıyor içinde, sonra yine acımaya başlıyor, donuyorsun sanki bir anda sanki bir buz kütlesi gibi sonra kırılıyor buzlar o içindeki acıyı tarif etmem imkansız. Yaşarken yaşamasını, hayatta kalmasını istediğin acıdan daha farklı, çünkü onu bir daha göremeyeceğini, sarılamayacağını, sesini duyamacağını anlıyorsun o an, sesi kulağında çınlıyor gidip geliyor, bir daha duyamayacak mıyım sesini, o an yine bir acı, bir yanma yüreğinde, nasıl tarif edeyim ki yüreğinin içi yanıyor işte.
