Babamı Özledim

Babamdan iki kez bahsetmiştim..Bir mim yazısında  birde ölüm yıldönümünde..
15 yıldır ondan ayrı babalar gününü geçirdiğime alıştım sanırım ama çok özledim onu.15 yıldır arayıp sormayan babamdan olan,sözde 'öz' kardeşlerim mezarına bile gelmiyorlar.
Gelmesinler zaten kazayla karşılarız falanda......
Babamı kaybettiğimde anladımki bu dünyada ölüm var.Yani kimse bu dünyada baki değil.Komşun ölür,tanıdığın ölür o zaman anlamazsın bunu,ciğerinden birisi gittiğinde anlarsın.
Belkide hayattaki tek ezikliğim bu benim,onun olmaması yanımda,onun benim yaşadığım güzelliklerde yanımda olamaması.Belki birgün evlendiğimde onu bile görecek olmaması.
Hayatı en sevdiğiniz insanları kaybettiğiniz anda anlıyorsunuz,hayat aslında o kadar boş ki.Sevdiğiniz insanı o musalla taşında gördüğünüzde,hakkınızı helal ettiğiniz anda anlıyorsunuz ki,o bir daha geri dönmeyecek.Yeşil cenaze örtüsüne baktığınızda anlıyorsunuzki bir daha elinizi tutamayacak,sizinle konusamayacak..
Baba kelimesini ne zaman duysam,15 yıldır içim bi tuhaf olur.Bugünde babalar günü,en tuhaf günüm.Zaten bu tuhaflık bir hafta öncesinde baslıyor,babalar gününde ne alacaksınız geyiği ile..Babam hayatta olsaydı ona neler neler alırdım?
Eziğim işte ben bu konuda çok eziğim,bir mezar başına babama karanfil götürmeye ve dualar götürmeye gideceğim,çünkü elimden bişey gelmeyecek..
Sadece bugün,dün veya yarın aklımda değil,her sabah her aksam sanki o varmıs gıbı onu dusunuyorum,dua edıyorum.Kapı belki çalınır diye bakıyorum.Ama gelmeyecek biliyorum..
Bütün babaların ve gelecekte baba olacakların babalar gününü kutluyorum.Babalar sert görünürler belki ama bilinki küçük kızlarını çok severler..

Biricit babasını çok özledi..

resim alıntıdır