Bütün babaların ve geleceğin baba adaylarının babalar gününü kutlarım. Babam yaşasaydı onu belki yemeğe götürürdüm annemle beraber, önce ellerini öperdim tabii. Sonrada ona çok güzel hediyeler almış olurdum.. falan filan.. Ama en çok onun yanımda olmasını isterdim, onu görmek isterdim, onunla daha güçlüydüm sanki.. Seneler geçtikçe sanki omuzlarımda daha ağır yükler yüklenmiş gibi hissediyorum neden acaba; olgunlaştıkça onun yokluğuna alıştım sandıkça hiçte öyle olmuyor? Her geçen sene daha da özlüyorum, bayramlarda, önemli günlerde.. Hani sevgilisi olmayanlar sevgililer gününde yalnız olunca üzülüyorlar ya, sevgililer günü ne ya? Sen hiç baban olmadan bir babalar günü yaşadın mı? Babanı kaybettikten sonra icinde 'baba' kelimesi geçen bir cümle duyunca hiç için cız etti mi? O an konusulanları değil de sadece babanı düşündün mü? Hep 'keşke'lerle yaşadın mı? Keşke yaşasaydı, böyle olmazdı bazı şeyler diye düşündün mü? Olsaydı da bir kenarda dursa, başımın tacı ederdim dedin mi? Karneni aldığında, mezuniyet törenlerinde o da acaba o anları mı gördü mü diye düşündün mü? Babalarınızın kıymetini bilin çünkü onlar tarafından gizlide olsa çok seviliyorsunuz, belki sert gözükselerde sizi çok seviyorlar, haklarını ödeyemezsiniz onların.. Sen git sevgilim yok diye sevgililer gününde üzülmeye devam et, bazen birileri bir uçak görür ve o an bile babasını hatırlar, meleklerle cennette olan babasını özler..
Nasıl da duygularıma tercüman oldu bu yürekten dökülen sözler, nur içinde yatsın babalarımız.
YanıtlaSiltesekkur ederim guzel yorumunuz icin amin insallah hepsi nur icinde uyusunlar mekanları cennet olsun..
YanıtlaSil