Canım meleğim bir tanecik anneciğimi geçen hafta cennete uğurladım. Çok dua etmiştim iyileşsin diye ama maalesef ki.. Allah'ın takdiridir.. Hayat o kadar boş geliyor ki dedikleri gibi üç günlük dünya, boş yere bazı şeyler.. Ne diyebilirim ki; hep yanımda olacağını düşünürdüm annemin ama bu hayatta tek başına, annemsiz kalmakta varmış. Anlatılmaz bir acı, anlatılmaz bir durum.. Huzur içinde uyu meleğim, minik balkabağım, tontişim, minnak prensesim,bir tanem, ben seni anlatmaya kelime bulamıyorum.. Bir hafta oluyor yarın sen gideli, ne kadar çabuk geçti ne kadar çok özledim seni, özlemin daha da arttı.
Bir gün kavuşacağız annecim, sana çok dua ediyorum, Allah rahmet eylesin mekanın cennet olsun inşallah.. Seni çok seviyorum..
Yanımda olup, gerek telefonla gerekse fiziksel olarak beni yalnız bırakmayan (hatta hiç ummadığım halde, benimle küs olduğu halde benimle olanlara da) herkese çok teşekkür ediyorum. Ah annecim ne kadar çok sevenin varmış, hep derdin bana insanların kalbini kırma ben senin kadar iyi olamam ama hatta hiç öyle olamam sanırım..
11 gündür blogumla ilgilenemedim, kendimle bile ilgilenemiyorum denebilir, annem yine yoğun bakımda bu sefer ki 4. kez yoğun bakımda kalışımız oldu, 5. kez de acilde sabahlamamız. Detayları aktarmayı çok isterdim ama belki sonra yazarım, şimdi bahsetmek bile istemiyorum. Çok canım sıkılıyor, gündüz pek bir şey düşünmüyor gibi görünsem de eve geldiğimde evin sessizliği, bomboş duvarları görmek, insanın moralini daha da bozuyor. Moralimi bozmak istemiyorum ama her gece ağlıyorum doğal olarak. Annemi kaybetmek istemiyorum çünkü bu dünyada beni ondan başka seven bir insan yok, tabii dostlar arkadaşlarda seviyordur eminim ki ama içinde saf bir sevgiyle, benim her zaman iyiliğimi düşünen melek annem dışında beni olduğum gibi kalbinden seven yok bu dünyada. O olmasa yaşama hevesim gidiyor, kendimi çok yalnız hissediyorum, içim yanıyor, altı buçuk aydır, tam düzeldi derken tam her şey yoluna girecek derken olmuyor, bir türlü sağlığına kavuşamıyor.
Ya ben anlamıyorum, isyanda etmiyorum ama bu dünyada o kadar kötü insanlar varken niye benim annem diye düşünüyorum, bu dünyada kimseye zararı olmamış, hep doğruluktan, iyilikten yana olan, kimseye kötülük düşünmeyen, kimsenin kalbini kırmamaya özen gösteren, hatta bana hep öğütler veren, börek ve tatlı yemekten başka kötü bir huyu olmayan bir annem var benim. O daha benim evlendiğimi göremedi, hayatında torun sevgisini yaşayamadı, hep bana ümidini bağladı, ona yaşatamadığım duygular için de üzülüyorum. Hep bir balkonlu ev hayali var annemin bir türlü onu da yapamadım, hiç bir şey yapamadım, onu çok mutlu etmek isterdim. Ama yapamadım sanırım o yüzden çok kötü hissediyorum, çok yalnız, annemi güldürememiş gibi hissediyorum. Keşke benim elimden birşey gelse keşke benim elimde olsaydı bazı şeyler..
Annem yanımda olsa şimdi böyle şeyler düşünme derdi, kendine bak, ağlama sakın üzülme derdi.. Hep sonsuza kadar yanımda olacak sanırdım annemi, hep yanımda olacak sanırdım. Hiç düşünmemiştim şu anki düşündüklerimi, bu kadar yalnız hissetmemiştim dünyada. Hayatı çok sever benim annem, yaşayacak beni bırakmayacak buna inanmak istiyorum, inanıyorum, beni burada tek bırakmaz o.. Dua ediyorum çünkü başka bir şey elimden gelmiyor..
Herkese güzel bir hafta sonu diliyorum. Bugünkü yazımda kokusunu çok beğendiğim bir parfümden bahsedeceğim. Uzun zamandır kullanıyorum ve özel zamanlarda uygulamaya çalışıyorum bu parfümü.
Annem; kadın ve erkek milleti ile yaşadıklarımı anlamlandıramıyor. Hoş bende anlamlandıramıyorum. Onun zamanında böyle değilmiş ilişkiler. Birini sevdiysen onunla evlenirmişsin mesela, birini arkadaş olarak sevdiysen ömür boyu dostun olurmuş o kişi. Kadınlar birbirlerine kıskançlıkla yaklaşmazlarmış. Erkekler kullanmak için yaklaşmazlarmış. Gerçek sevgi varmış o zamanlar, samimiyet. Şimdi hiç birisi yok. Ne kadınların kadınlarla ilişkilerinde, ne kadınların erkeklerle ilişkilerinde. Herkes birbirini kullanmaya bakıyor. Boş vaktini değerlendirmeye bakıyor. Halbuki gerçek bir sevgi olsa bu insanlarla aramızda; onlara değer verip onlara özel vakitler ayırıp, gerçek duygularımızla onlarla birlikte olmamız gerekmez mi? Neden herkes kendine bir rol biçmiş, ben böyle olmalıyım diyor neden o kendi kendine biçtiği rolünü oynamak için yırtınıyor? Neden samimi değilsiniz?(yazar burada çığlıklarla bağırıyor) Neden insanları kullanıyorsunuz? Kullanamayınca da yalanlarınızı uyduruyorsunuz?! Ben yanlış bir zamana doğmuşum ne samimi dostlara sahibim(birkaçı hariç) ne de gerçek bir aşka. Belki de çoğu hata bende, belki de değil aslında tamamen bende. Vazgeçemiyorum, bana değer verildiğini düşünüyorum bazen, sonra bir bakıyorum ki aslında o değer değil, sadece karşımdaki kişinin yanımda olmasını istediğim için oluşan kendi içimde hissettiğim, onu mutlu edince onun yanında olunca sevileceğimi sandığım saçma bir düşünceyi değerli olmak sanmışım. Anneme göre insanlar çok değişmişler, bazen dediklerime inanmıyor bile yok artık o da mı diyor.
Benim kalbime göre samimi olan insanların yanında huzurluyum, o zaman bütün samimiyetsiz insanlardan uzak durmalıyım kadın ya da erkek. Ve vaktimi çalan ve benim kötü hissetmemi sağlayan ve aradığımda ulaşamadığım ve derdimi paylaşamadığım ve beni sevmeyen ama seviyormuş taklidi yapan ve arkamdan çevirdikleri işleri asla anlayamadığım ve birini bulup diğerini unutanlardan ve hep aldatanlardan ve benim hayatıma bana ya bana kalbime ruhuma hiç bir şey katamayan, ama hayatlarına çok şey kattığım, bensizliği yaşamaları gereken tüm insanlardan uzak durmalıyım, hem de çok uzak. Çünkü ben gerçek duygularımla hareket ediyorum sonunda üzülen ben oluyorum, çünkü ben sizin zamanınızda değil annemlerin zamanında yaşıyorum..
Gidiyorum ben samimi insanların olduğu yerlere...
