Napayım mesela insanlar beni sevsin diye olmadığım biri gibi mi davranayım? Beni sevmeleri için kalplerine sevgi mi yükleyeyim?Yükleyemem ki?! Biri sizi seviyorsa; sizi siz olduğunuz için sever zaten. İçinden gelir sevmek.. Zorla olmaz.. Keşke 70lerde gençliğini yaşayanlardan olsaydım, 80ler, 90lar.. İnsana gerçekten değer verildiği zamanlarda olsaydım. İnsanlara menfaatlerine göre davranan insanların olmadığı zamanlar..
Gerçekten samimi insanların olduğu zamanlar.. Gerçekten neşeli insanların, gerçek dostlukların, gerçek aşkların olduğu, insanların rol yapmadığı zamanlar.. O insanlar gerçekten mutlulardı bence, hüznü de bir o kadar gerçek ve dibine kadar yaşıyorlardı ama mutluluğu da yaşadılar. Şimdi kimsenin mutlu olduğunu düşünmüyorum, nadirdir. Herkes yüzüne maskelerini takıp insanların arasına karışıyor. Mutluymuş gibi rol yapıp yaşıyoruz işte.. Herkes kendini mutluymuş gibi gösteriyor ama sahteliklerin, yalanların, yapmacıklıkların içinde kaybolup gidiyor..
Gerçek dostunuz varsa, gerçek aşkı yaşıyorsanız, aileniz yanınızdaysa ve onların kıymetini biliyorsanız gerçekten çok şanslısınız. Ben bu konularda sınıfta kaldım. Hayatıma çektiğim insanların, hayatımda bir şekilde karşılaştığım kadın veya erkek tanımlanamayan cisimlerin ayrı ayrı mallıkları karşısında gerçekten şaşkınım. Daha detaylı bir gün oturur yazarım, okursan, biliyorum sen okuyorsun blogumu sürekli. Son haftalarda ümidim biraz azalsa da gelince konuşacağız nasılsa diyorum, gelince okursun sen hep gül olur mu? Bana hep gülersin biliyorum.. Sana da ayrıca kızdım bilesin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder