Herkese sevdikleriyle beraber mutlu pazarlar. Sevdikleri yanında olmayanlar, sevdikleri çok uzaklarda olanlar bu yazımı okurlar belki, yalnız değilsiniz. Benimde sevdiklerim çok uzaklarda. Annemi kaybedeli tam tamına 10 ay oldu. Bu yaşadığım on küçük ya da kimine göre büyük on ayda çoğu şeyi daha iyi anladım. Mesela dostum arkadaşım sandıklarımı, akrabam sandıklarımı. Gerçi bunu annemin hastalığında da anlamıştım. Hiç kimsenin vefasızlığı, çıkarcılığı değil yazacaklarım sadece konusu geçince dedim. Neyi anlamış olursam olayım, içimdeki özlem hep anneme çıkıyor. Evde hep anıları dolu, bir müddet giremediğim odası da. Bir an geliyor aslında bir an değil çoğu anda annem aklıma geliyor. Onunla anılarım, bana söyledikleri. Yaptığımız şeyler..
Herkesin annesi kendine özeldir, herkes sever tabii ki bende hem de çok. Evde duramıyordum çünkü boş duvarlar bana bakıyordu. İşten geldiğimde kapıyı açan annem yoktu. Attım kendimi dışarılara, gezmeye karar verdim. Ve sonra bir baktım ki annemle gezdiğimiz, yemek yediğimiz, kahve içip sohbet ettiğimiz yerlerdeyim. Ne kadar kaçarsam kaçayım yolum hep anneme çıkıyordu. Sonra kahve içtiğimiz o kafede yine Türk kahvesi içerken buldum kendimi. Girsem mi girmesem mi diye düşündüm, tek başıma nadiren öyle otururum. Sonra düşündüm annem yanımda olsaydı, girerdik. Gidip kahve içerdik, gülerdik.
Ben gülemedim o kahvede epey ağladım kahveyi içerken ama içimden annem olsaydı burda olmamı isterdi diye geçirdim. Eğer o şu an sağ olsaydı, benim ağlamamı istemezdi, mutlu olmamı, hayatıma dört elle sarılmamı isterdi. Gülmemi isterdi. Arkasından hayata küsmüş birini bırakmak istemezdi. Bana hep soruyorlar; çabuk atlattın, kendini topladın, biz olsak bunu yapamazdık diyorlar, ağladığım geceleri gündüzleri, içime attıklarımı değil onlar sadece yaşamayı seven bir Yasemin gördükleri için. Ama bunu yine annem için yapıyorum çünkü annem de böyle olmasını isterdi. Çoğu zaman isyan ettim her şeye, neden dedim neden benim başıma geldi tam da rahat ettirecektim onu, çok mutlu edecektim diye düşünürken neden dedim çok..
Kendimi her çaresiz hissettiğimde rüyama girip bana bir şeyler anlatmaya çalıştı, çok özledim onu. Görüyor mudur beni bilmiyorum ama annecim seni çok seviyorum demek isterdim şu anda ona. Ve senin için güzel bir hayat yaşayacağım. Yazımı okuyanlara da kendinizi çaresiz hissetseniz de göz yaşlarınız arkadaşınız olsa bile onları düşünün onlarda sizin üzülmenizi, hayattan elinizi eteğinizi çekmenizi istemezlerdi. Güçlü olun ve hayata tüm benliğinizle sarılın, bir gün elbet buluşacağız sevdiklerimizle..
